طراحی مهد کودک, مهد کودک, پلان مهد کودک, معماری مهد کودک, مجوز مهد کودک, مهد کودک, تجهیزات مهد کودک, لوازم مهد کودک, لیست مهد کودک, طراحی مهدکودک, مربی مهد کودک, معماری مهدکودک, مهد کودک ها, تصاویر مهد کودک, تاسیس مهد کودک, شعرهای مهد کودک, مهد کودک خوب, مهد کودکه, تاریخچه مهدکودک, شعرهای مهدکودک, مهدکودک دوزبانه, لیست مهدکودک, مربی مهدکودک, تاسیس مهدکودک, مهدکودک, لباس مهد کودک, مهد

1)بچه ها با وارد شدن به محیط مهدکودک، نوعی زندگی اجتماعی خارج از محیط خانواده را تجربه می کنند بنابراین بهتر است با پوشاندن لباس های کمی رسمی تر به آنها بفهمانید که محیط اجتماعی و آموزشی با محیط خانوادگی و دوستانه، تفاوت دارد.

2) بهتر است جنس لباس بچه ها، نخ یا کتان باشد. پوشاندن لباس های نایلونی، پشمی و لباس هایی که پارچه آنها بدن را آزار می دهند، باعث می شود بچه ها در ساعت های طولانی حضور در مهدکودک، احساس راحتی نکنند.

3) رنگ لباس بچه های مهدکودکی باید روشن و براق باشد. پوشاندن لباس هایی با رنگ های قرمز، صورتی، سبز، بنفش، زرد، نارنجی، آبی و ارغوانی باعث می شود بچه ها کمتر کسل شوند و انرژی لازم برای ماندن در مهدکودک را داشته باشند. لباس هایی با رنگ های خنثی مانند خاکستری یا خاکی و رنگ های تیره مثل مشکی و سورمه ای بچه ها را افسرده و گوشه گیر و خیلی زود از محیط مهدکودک دلزده می کند.

4) با پوشاندن لباس های رنگ روشن برای بچه ها، خیلی زود متوجه کثیف شدن لباس آنها می شوید و با شستشوی لباس ها، از ابتلای فرزندتان به انواع بیماری ها پیشگیری می شود.

5) بلوزهایی که در یقه یا کلاه آنها از نخ یا کش های بلند استفاده شده است، به بچه های خود نپوشانید چون امکان پیچیدن نخ و کش این لباس ها دور گردن بچه ها و خفه شدن آنها هنگام بازی یا شوخی با بچه های دیگر وجود دارد.

6) بهتر است حتی در فصل تابستان لباس های آستین بلند برای فرزندان خود انتخاب کنید. این کار هم از پوست آنها در برابر اشعه آفتاب محافظت می کند و هم جلوی آسیب دیدن پوست دستشان را هنگام بازی یا درست کردن کاردستی در مهدکودک می گیرد.

7) لباس های ساده، نازک، سبک و جلوبسته برای بچه های کوچک از لباس های دکمه و یقه دار مناسب تر هستند.

8) معمولا شلوارهای جین، تنگ و سفت هستند و بچه ها با پوشیدن آنها میانه خوبی ندارند. جین های نازک و گشاد یا شلوارهای پارچه ای و کتان، انتخاب های مناسب تری برای آنها خواهند بود.

9) فکر پوشاندن شلوارهای بندی و پیش سینه دار را برای فرزند مهدکودکی خود از سرتان بیرون کنید. بچه ها نمی توانند با این نوع شلوارها به راحتی به دستشویی بروند و ممکن است که این مساله باعث آزار آنها در طول مدت ماندن در مهدکودک شود.

10) شلوارهایی با کمر کشی و راحت برای بچه ها از شلوارهای کمری و دکمه دار مناسب ترند.

11) حتما زیرپوش های نخی رکابی به بچه ها بپوشانید و با قرار دادن این زیرپوش ها در داخل شلوار، از بیرون ماندن شکم و پهلو و اذیت شدن پوستشان با کش شلوارشان، پیشگیری کنید.

12) بهتر است دختربچه ها هم هنگام حضور در مهدکودک، شلوار بپوشند. این کار باعث محافظت از پوست پای آنها در برابر آسیب های احتمالی هنگام بازی یا شوخی با سایر بچه ها می شود.

13) اگر می خواهید دختربچه تان دامن یا پیراهن بپوشد، جوراب شلواری های نخی و ضخیم را فراموش نکنید.

14) کفش های کتانی سبک و چسبی، نسبت به کفش های رسمی، انواع صندل ها و کتانی های بندی، برای بچه ها مناسب تر هستند.

15) کفش های عاج داری که روی سنگ و سرامیک کف کلاس لیز نمی خورند، برای بچه ها بهتر هستند.

16) از پوشاندن جوراب به پای فرزندانتان غافل نمانید.

17) استفاده از تل های خشک و شکننده برای دختربچه ها کار معقولی نیست زیرا ممکن است دور از چشم مربی خود، تل را از سرشان دربیاورند و با شکستن ناخواسته آن، باعث آسیب دیدن خود یا سایر همکلاسی هایشان بشوند. تل های کشی و نشکن، برای دختربچه ها مناسب تر هستند.

18) بچه ها به هیچ وجه نباید هنگام حضور در مهد زیورآلاتی مانند گردنبند یا گوشواره داشته باشند چون امکان کشیدن این زیورآلات در طول بازی با بچه های دیگر و آسیب دیدن آنها، دور از انتظار نخواهد بود.

19) بهتر است از کمربندهای ساده کشی به جای کمربندهای دوبنده برای فرزندانتان استفاده کنید. چون احتمال در رفتن گیره کمربندهای دوبنده و برخورد آن با چشم بچه ها دور از انتظار نخواهد بود.

20) در روزهایی که قرار است بچه ها تمام روز را در حیاط با مربی شان بازی کنند یا به اردو بروند، لباس های گرمکن راحتی و سبک می تواند پوشش خوب و مناسبی برای آنها باشند.

 

 

جامعه کنونی ما دچار تغییرات عدیده‌ای در تمام عرصه‌ها و زمینه‌ها شده و در پس این تغییرات نگاه افراد جامعه نیز دچار تحول عمیقی شده است. یکی از تغییرات بسیار مهم که خصوصا در حوزهء خانواده رخ داده است و خانواده‌ها را در هر طبقه، وضع درآمد، موقعیت تحصیلی و شغلی و.. تحت تاثیر قرار داده است، رواج مهد کودک‌های گوناگون در جامعه است که در تمام نقاط کشور تاسیس می‌شوند و والدین را ترغیب می‌کنند که حتی برای مدتی چند فرزندانشان این محیط را تجربه کنند. گاهی پدران و مادران تلاش روزانه و رفتن خارج از خانه برای تامین معاش را مهم‌ترین وظیفه وتکلیف خود در قبال فرزندانشان می‌دانند و خیلی راحت و بی‌تفاوت وظیفه تامین معاش را و تربیت فرزند را از هم تفکیک و تربیت فرزند که در اصل مهم‌ترین وظیفه آن هاست به نهادی به نام مهدکودک می‌سپارند.

و اما مهد کودک؛

مهدکودک‌هایی که باید پذیرای تعداد کودکان بیشتری نسبت به سال قبل باشند و این البته دلایل خاص خود را دارد؛ بسیاری از مادر‌ها به دلیل اشتغال و شرایط کاری خاص، مشکلات رفتاری کودکشان، فرستادن کودک در جمع همسالان خود به دلیل فضا و محتوای آموزشی مناسب‌تر نسبت به خانه و یا فقط برای آنکه چند ساعتی در روز بتوانند به کارهای شخصی خود برسند، فرزندانشان را به مهد کودک می‌فرستند، که البته آمارها حاکی از آن است که سهم مورد اول بیشتر از سایرین است.

اما در این بین، باز هم بسیاری از مادران چه شاغل و چه خانه‌دار، همیشه به دنبال این سوال هستند که: «آیا مهدکودک جای خوبی برای بچه‌هاست؟ آیا همه بچه‌ها باید مهدکودک بروند؟ و در این صورت مناسب‌ترین سن برای رفتن به مهدکودک چه سنی است؟»

در پاسخ به این سوال، سعی بر این است که معایب و مزایای این موضوع بیان گردد و نتیجه‌گیری به خواننده محترم واگذار میگردد.

برای ورود به بحث باید ابتدا اهمیت تربیت کودک و ضرورت پرداخت خانواده‌ها به این مهم را در منابع دینی و علوم دانشگاهی بررسی نموده، سپس وارد مباحث بعدی گردیم:

از آنجا که دین اسلام، کامل‌ترین دین و آخرین دستور زندگی است، لذا تمامی احتیاجات دنیوی و اخروی بشر را از طرق و منابع مختلف (قرآن و سیره پیامبر صلی‌الله و علیه و آله و معصومین علیهم‌السلام و جانشینان آنان) بیان نموده است، در این راستا تربیت و تعلیم فرزندان نیز از جمله موارد خاصی است که به کرات و متواتر به آن اشاره گردیده است.

اسلام مسئولیت تربیت دینی و مذهبی و جسمی انسان را در بعد فرهنگی و شکل‌گیری حیات معنوی بر عهده پدر و مادر گذاشته است و بر موضوع تربیت فرزند حتی قبل از ازدواج دو نفر با یکدیگر تأکید کرده است که زن و مرد با تحقیق و مداقّه در انتخاب همسر شایسته، زمینه تربیت فرزندان صالح و خلف را فراهم نمایند.

در این‌باره، روایات و احادیث فراوانی وجود دارد که برای نمونه به چندین نمونه اشاره می‌گردد:

پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله می‌فرمایند: «برای نطفه‌های خود جایگاه مناسبی اختیار کنید، زیرا زنان، شبیه برادران و خواهران خودشان فرزند به دنیا می‌آورند (1)، همچنین امام صادق علیه‌السلام در این‌باره می‌فرمایند: چون اراده خداوند بر آفرینش انسانی تعلق گیرد، تمامی ویژگی‌های اجداد وی تا حضرت آدم را گرد می‌آورد و او را با ویژگی‌های یکی از آنان می‌آفریند. طبق این روایات، نه تنها والدین و دایی و سایر بستگان در شخصیت و تربیت کودک نقش دارند بلکه نسل‌های گذشته فرد نیز در ویژگی‌های فرد نقش بازی می‌کنند.

به قول شاعر:

خشت اول گر نهد معمار کج/تا ثریا می رود دیوار کج.

همچنین رفتار و کردار پدر و مادر در سایر مراحل زندگی نوزاد، بر تربیت و شخصیت وی تاثیر دارد از جمله: تغذیه حلال و پاک پدر و مادر در زندگی مخصوصا در زمان انعقاد نطفه و بارداری و بعد از تولد، نحوه‌ی رفتار پدر و مادر با یکدیگر و غیره. علاوه بر آن، درباره‌ی اهمیت به کودکان و اهتمام به تربیت صحیح آنها در زمان طفولیت و پس از تولد در منابع دینی و کلام بزرگان به کررات پرداخته شده است.

رسول خدا که درود خداوند بر او باد، فرمودند: «مراقب کودکان خود باشید و آن‌ها را خوب تربیت کنید، چون آن‌ها هدیه‌ای هستند از جانب خداوند برای شما». همچنین فرمودند: فرزندان خود را عزیز بدارید و آن‌ها را خوب تربیت کنید. و مطالب مهم و بسیار دیگری نیز در دین مبین اسلام در این‌باره نقل شده که جهت جلوگیری از اطاله‌ی کلام از ذکر آنها خودداری می‌شود و علاقه‌مندان در این زمینه را به کتب زیر ارجاع می‌دهیم.

با توجه به مطالب ذکر شده، دریافتیم که در دین اسلام به تربیت کودک و نقش والدین در این امر بسیار سفارش شده است. حال برای اینکه از کیفیت و کمیت این موضوع مهم اطلاع یابیم، باز به بیان مطالبی از علوم دینی و علوم دانشگاهی می‌پردازیم:

امام علی علیه‌السلام در نهج‌البلاغه ذیل نامه به امام مجتبی علیه السلام بر اهمیت تربیت انسان در زمان طفولیت و کودکی تاکید می‌فرمایند و بیان می‌دارند: «پسرم! قلب فرزند نورس، مانند زمین خالی است، خالی از بذر و گیاه، هر تخمی که در آن بیفشانی،‌‌ همان می‌روید.» علاوه بر منابع دینی علوم دانشگاهی و نوین همچون روانشناسی نیز بر این امر واقف شده است که تربیت کودک را باید از همان‌ آغاز تولد و حتّی‌ از دوران جنینی شروع کرد، زیرا «شخصیت کودک در‌‌ همان پنج سال اول پایه‌ریزی می‌شود» و کودک در همان سنین کودکی بیشترین آمادگی ذهنی را برای فراگیری مطالب گوناگون دارد.

بنابراین با توجه به مطالب بالا، اهمیت پرداختن به امور تربیتی و شناختی کودکان از همان سنین خردسالی به خوبی مشخص است. لذا در همین راستا، والدین و مسئولان جامعه باید تدابیری مهم در این خصوص بیاندیشند.

 

در بین روش‌های متعدد تربیت فرزند، عده‌ای برای رفتن کودکان به مهد کودک، نقش قابل توجهی قایل‌اند و اعتقاد دارند:

کودکان با قرار گرفتن در محیط مهد کودک، معمولا رشد تکلم بهتری پیدا می‌کنند، اعتماد به نفسشان بیشتر می‌شود، اضطرابشان کاهش می‌یابد، اگر در مهدکودکی که شرایط خوبی دارد، نگهداری شوند، توان دوری از مادر را به تدریج پیدا می‌کنند و از طرفی سن مناسب برای آموختن زبان دوم، 3 سالگی است و رفتن به مهد کودک آموزش آن را تسریع می‌کند و بیان می‌دارند کودکانی که به مهد نمی‌روند: دیر‌تر اجتماعی می‌شوند، هنگام بازی با همسالان قوانین را رعایت نمی‌کنند و این کودکان زمان رفتن به مدرسه به سختی از مادر جدا می‌شوند، چرا که هرگز تجربه دور بودن از مادر را نداشته‌اند.

در مقابل گروه بالا که از حامیان و مروجان مهد کودک هستند و برای آن مزایایی ذکر می‌کنند، عده‌ای هم رفتن به مهدکودک را مخصوصا از سنین پایین دارای معایبی همچون: پرخاشگر شدن کودک، مستعدشدن برای بیماری‌های جسمی و فکری، تاثیر متقابل بچه‌ها از هم به ویژه در امور ناشایست، اصول تربیتی غلط برخی از مربیان مهدها، کم‌حوصله بودن مربیان و از همه مهمتر دور شدن کودک از آغوش مادر (که بهترین مأمن خصوصا برای بچه‌های کوچکتر است) و محیط خانه و خانواده و تربیت‌شدن در فضا، فرهنگ و اصولی بعضا ناهماهنگ با فضای خانه و اطرافیان، می‌دانند.

حال که به بیان اهمیت و ضرورت تربیت فرزند و بررسی نظرات گروههای مختلف در باب مزایا و معایب مهد کودک بیان گردید، نویسنده با پافشاری بر موضع اولیه خود، مبتنی بر بی‌طرفی و جدای از هر گونه دید تعصبی و یک‌جانبه‌نگر پیشنهاد خود را مبنی بر: گریز ناپذیربودن وجود مهدها در جامعه و شرایط فعلی و ضرورت مراجعه برخی خانواده‌ها به این مکان‌ها و اصلاح محیط و مواد آموزشی این مراکز و استفاده از مربیان کارآزموده و آشنا به اصول و مبانی تربیتی خصوصا بر مبنای دیدگاه‌های اسلام ناب را ارائه داده و قضاوت در این‌باره را به خوانندگان محترم واگذار نموده و به این گفته شاعر بسنده دارد که :

در خانه اگر کس است یک حرف بس است…

وَآخِر دَعْوَانا أَنْ الْحَمْد لِلَّهِ رَبّ الْعَالَمِینَ

 

 

 

کودکان بین 2 تا 6 سال، در مقایسه با نوباوگان و کودکان نوپا، زمان بیشتری را دور از خانه و والدین سپری می‌کنند. طی 30 سال گذشته، تعداد کودکانی که به کودکستان یا مهدکودک می‌روند، افزایش یافته است. این روند عمدتا به علت افزایش چشمگیر مشارکت زنان در نیروی کار است. در حال حاضر، مادران 67 درصد از کودکان پیش دبستانی شاغل هستند و مادر چاره‌ای جز سپردن کودک خود به مهد کودک ندارد. در واقع مهدهایی که با هدف آموزش و نگهداری کودکان پا گرفته است این روزها نقش به سزایی در تربیت کودک دارند و عنصر مهمی در مسیر تربیت کودک محسوب می‌شوند.

 

ورود به مهدکودک مرحله بحرانی در رشد و تکامل کودک

آماده کردن کودکان برای ورود به مهد تنها مشکل و دردسر والدین نیست. برای یک ورود موفق خانواده، سیستم آموزشی مهد،‌ معلم و جامعه همگی مسئول هستند. کودک ممکن است بعد از پشت سر گذاشتن تابستان برای ورود به مهد اضطراب داشته باشد. یا شایعات زیادی درباره معلمین شنیده باشد. درباره برنامه های مهد اطلاع کافی نداشته باشد. و شما نیز در این زمینه ها نگران هستید و می خواهید بدانید معلم او کیست با چه کسی همکلاس است و اینکه می خواهید بدانید چطور میتوانید به بهترین شیوه کودکتان را برای پذیرش تغییر و تحولات آماده کنید. اضطراب و نگرانی بچه ها را بپذیرید و او را به صحبت در آن زمینه ها تشویق کنید. آماده گوش کردن باشید. روی رشد جسمی فرزندتان توجه داشته باشید. هم کلاسیها و هم سرویسهای او را بشناسید. بچه ها در مهد چیزهای زیادی را از طریق مکاشفه و تصمیم گیری یاد می گیرند. عقاید و احساساتشان را بیان می کنند. برای یکدیگر داستان تعریف کرده و به داستانهای یکدیگر گوش می دهند. مفاهیم ریاضی را از طریق ساختن و ترکیب کردن ( خانه سازی و ... ) یاد می گیرند و ...

 

همکاری توأم والدین و مربیان مهد

بچه ها باید در مهد احساس امنیت کنند. برای بیشتر بچه ها ورود به مهد بمنزله رویارویی با مسائل مختلفی چون، رفت و آمد، مربیان و دوستان جدید، وضعیت ساختمانی مهد و رویارویی با پزشک و پرستار مهد، مدیر و منشی و سرایدار مهد میباشد. همکاری و مشارکت بین والدین و مربیان در پذیرفتن این تغییر و تحولات در کودک بسیار حائز اهمیت است.

 

با کودکانی که به سختی از پدر و مادر جدا می شوند و علاقه‌ای به مهدکودک ندارند،چه باید کرد؟

با این که رفتن کودک به مهد ضروری است و گذراندن این دوره خیلی با اهمیت است، ولی به زور و با فشار روانی کودک را به مهد فرستادن نه تنها تأثیر مثبتی ندارد بلکه اثرات منفی فراوانی نیز به جا می گذارد، بنابراین قبل از هر کاری زمینه جذب راحت تر فرزندشان را، بدون وارد آوردن فشار روانی، فراهم کنند.

البته برای این کار اقداماتی لازم است از جمله این که:

**در مورد خصوصیات مهد کودک و کارهایی که در آن انجام می شود با کودک صحبت کنند. برای این منظور می توان از قصه کمک گرفت، البته به طور غیر مستقیم. سپس علت بردن کودک را به مهد برای او توضیح دهند.

**قبل از آن که کودک را به مهد ببرند برایش وسایلی نظیر مدادرنگی، مداد شمعی، ماژیک، کیف و... تهیه کنند و به این وسیله او را به مهد علاقه مند کنند.

**از یک ماه قبل خواب او را تنظیم کنند تا به هم خوردن زمان خواب کودک سبب بی علاقگی او به مهد نشود.

**با کودک در انتخاب مهد کودک مورد نظر مشورت کنند، البته این در مورد کودکان بیش از سه سال صدق می کند.

** با کودک در مورد علت انتخابش بحث و گفتگو کنند و در صورت اختلاف نظر علت را توضیح دهند.

** برای آشنایی با مربی و مس?ولان مهد کودک وقت کافی در نظر بگیرند تا کودک با محیط و کارکنان آنجا به خوبی آشنا شود و با آنها ارتباط دوستانه برقرار کند، در نهایت در محیط احساس امنیت کند.

**پس از ثبت نام و طی مراحل اولیه و در روزهای نخست بیشتر از دو تا سه ساعت کودک را در مهد کودک تنها نگذارند.

** روزهای اول کودک را وقتی که خودش از خواب بیدار شد و روحیه خوبی داشت به مهد ببرند، زیرا کودکان بیشتر صبحها بعد از خواب احساس ناامنی می کنند. همچنین کم خوابی خود عامل م?ثری در عدم پذیرش مهد از سوی کودک است.

**توسط کودکان به خصوص سه تا چهار ساله برای مربی یا مدیر مهد کودک پیغام بفرستند و نامه نگاری کنند و از آنها نیز بخواهند همین کار را بکنند تا کودک فعال شده و پل ارتباطی بین آنها و مربیان باشد، به این ترتیب زمینه علاقه مندی و رشد اجتماعی کودک فراهم می شود.

 

**کودکانی که در خانواده شدیداً مورد توجه هستند و همه خواسته هایشان برآورده می شود، مهد کودک را سخت تر می پذیرند و میل دارند همه توجه مربی به آنها باشد، در صورتی که مربی نمی تواند توجه خود را فقط به چنین کودکانی معطوف کند، بلکه باید محبتش را بین تمام کودکان تقسیم کند.

به طور طبیعی این اختلاف میان دو محیط خانه و مهد برای کودک ناراحتیهایی به همراه خواهد داشت که به ناچار باید آنها را پذیرفت، زیرا شروع زندگی اجتماعی بدون برخورد با دیگران میسر نیست. بنابراین پدر و مادر و سایر اطرافیان نظیر مادربزرگ و پدربزرگ ضمن این که باید در بهبود اوضاع بکوشند با کودک ارتباط خوب و معقولی برقرار کنند و با تکرار رفتارهای درست و گفتار سنجیده موقعیت موجود را برای کودک روشن کنند.

** والدین برای آشنایی و انس کودک با محیط و دوستانش می توانند در روزهای اول با هماهنگی مدیریت مهد، ساعتهایی را در آنجا بمانند ولی در محیط آموزشی "کلاس" وارد نشوند و اجازه دهند کودک اعتماد به نفس خود را تقویت کند.

** در صورت نیاز به استفاده از سرویس رفت و آمد، طوری برنامه ریزی کنند تا فرزندشان به سرویس عادت کند. برای این منظور حداقل یکی دو بار به همراه او با سرویس رفت و آمد کنند.

**به کودکشان اجازه دهند مسایل درونی خود را برای آنها بازگو کند تا از این طریق از احساسات درونی اش که ممکن است بر اثر تغییر محیط در او به وجود آمده باشد، آگاه شوند.

**با دادن جایزه، تشویق و تقویت رفتارهای مثبت کودک، او را به محیط مهد کودک علاقه مند کنند. این کار حداقل در روزهای اول سبب ایجاد انگیزه بیشتر برای حضور او در مهد می شود.

** کودک از این که مبادا والدین برای نبردنش به خانه مراجعه کنند، بسیار نگران است، از این رو هفته اول سعی کنند کودکشان جزو اولین نفراتی باشد که مهد را ترک می کند.

** در روزهای اول اندکی بیش از حد معمول در کیف یا ساک کودک خوراکی بگذارند تا نگران گرسنه ماندن نباشد و در صورت تمایل بتواند به دوستان تازه اش نیز تعارف کند و به این وسیله زمینه برقراری ارتباط اجتماعی او با دیگر بچه ها مهیا شود.

** استفاده صحیح از دستشویی را به او بیاموزند. همین طور او را متقاعد کنند که اگر به دستشویی نیاز داشت به راحتی می تواند از خدمه مهد کودک کمک بخواهد، او را مطمئن کنند که دیگران هم مانند آنها این کار را برای او انجام می دهند.

** در روزهای اول حتماً صبحانه کودک را به طور کامل به او بدهند تا از انرژی کافی برخوردار باشد و نیازی نباشد که مربی در غذا خوردن به کودک تأکید کند.

 

---

                                                                                                                کودک شما به‌خصوص از سه سالگی به بعد نیاز دارد که روند استقلال و اجتماعی شدن را  آغاز کند. مهد کودک مکان مناسبی برای طی این مرحله از مراحل رشد کودک است....

---

 

در روند رشد و تکامل کودک پس از قطع بندناف دوره‌ای از استقلال نسبی آغاز می‌شود که کودک با اینکه بیشتر در آغوش والدین است، هر روز به سمت ایجاد استقلال بیشتر پیش می‌رود. به کودکان باید کمک کرد که این روند را طی کنند و درنهایت خودشان بتوانند بالغانی باکفایت شوند. مهدکودک مکان مناسبی برای ایجاد این فضا است و رفتار والدین از بدو تولد کودک می‌تواند در شکل‌گیری خاطره خوش از اولین مراحل استقلال کودک موثر باشد. برای اینکه کودک آماده رفتن به مهدکودک باشد نیاز است که از قبل به او برای شکل‌گیری استقلال نسبی‌‌اش کمک نمود. از جمله اینکه بتواند خودش به تنهایی به خواب برود، خودش غذایش را بخورد و در نتیجه عملکرد مستقل خود را تا حدود 3 سالگی کسب کرده باشد. کودکان به‌خصوص کودکان بالای 3 سال از مهدکودکی که در آنجا بتوانند خوشحال باشند و تعامل با دیگران را یاد بگیرند، سود می‌برند. آموزش مهارت ها و انتقال آن به کودکان در کنار همسالان رخ می دهد، به عبارتی کودکان در اجتماع و از طریق بازی با گروه همسالان خود با آموزه هایی همچون یادگیری زبان، درک مفاهیم کلامی و غیر کلامی، نحوه ارتباط با دیگران، کمک کردن به همنوعان خود و... به صورت هدفمند و گروهی آشنا شده و نهایتاً به رشد اجتماعی می رسند.

 

ترس از رفتن به مهدکودک

اگر به نظر می‌آید که کودک از رفتن به مهدکودک می‌ترسد، والدین باید او را به تدریج با محیط جدید آشنا کنند. والدین باید کمک کنند که مهدکودک برای فرزندشان تجربه‌ای مثبت و با استرس کمتر باشد. اگر پدر یا مادر مشکل خاصی مثل احساس‌های مبهم از گناه، ترس یا اضطراب در هنگام جدا شدن از کودک دارند و نمی‌توانند به راحتی از فرزندشان جدا شوند بهتر است مشاوره‌ای در مورد مسایل مربوط به خودشان داشته باشند؛ زیرا این احساسات، کودک را تحت تاثیر قرار می دهد. اگر کودک با فراهم آوردن تمام شرایط باز هم مساله دارد و بعد از حدود یک ماه هنوز برای رفتن به مهد گریه می‌کند نیاز است که به وسیله یک متخصص بررسی شود.

 

توجه به دانش و تجربه مربی، ضروری ترین استاندارد در انتخاب مهد کودک

معمولاً نخستین چیزی که خانواده ها در انتخاب مهد کودک به آن توجه می کنند شکل ظاهری ساختمان، فضای داخلی اتاق ها، رنگارنگ بودن در و دیوار و خلاصه از این جور چیزهاست که البته توجه به این معیارها به نوبه خود مهم است اما مهمتر از همه این ها، توجه به تجربه و دانش مربیان و شیوه های آموزشی است.

دکتر کامکاری با تأکید بر نقش بسیار خطیر مربیان مهد در آموزش و پروش کودکان در دوران مهد کودک و آمادگی می گوید: «از آنجایی که مهد برای کودکان به منزله یک محیط کاملاً صمیمی و دوستانه است لذا تأثیر پذیری کودکان در اینگونه مکان ها از مربیان و همسالان خود به مراتب بیش از محیط خانواده است بنابراین لازم است مربیان مهد طبق معیارهای خاصی انتخاب شوند زیرا اگر مربیان، افرادی آموزش دیده، کارآمد و متخصص در زمینه تربیت کودکان نباشند، بدون تردید، در انجام رسالت خود که همانا جامعه پذیری کودکان است، ناکام می مانند و مهم تر این که با بی تجربگی و نداشتن دانش کافی، لطمات جبران ناپذیری به کودکان وارد می کنند، لذا به همه والدین توصیه می شود در انتخاب مهد کودک، بیش از هر چیز، نسبت به دانش و تجربه مربیان و همچنین نحوه آموزش آنها اطمینان کامل حاصل کنند.

 

مربی کودک‌تان را بشناسید

بهترین سن برای ورود به مهدکودک در کودکان، حدود 3 سالگی است ولی بسیاری از کودکان بنا به شرایط خاص مجبورند زودتر از 3 سالگی به مهدکودک بروند. در صورتی که کودک زیر 2سال سن دارد، بهتر است مهدکودک ویژگی‌های زیر را داشته باشد:

* تعداد مربیان کودکان زیر 3 سال باید بیشتر از تعداد مربیان کودکان بالای 3 سال باشد.

* به کودکان زیر 3 سال باید بیشتر توجه شود.

* یک نگه‌دارنده باید دوره طولانی‌تری کودک را نگهداری کند و مربیان نباید سریع عوض شوند.

* مربی باید بیشتر با این دسته از کودکان حرف بزند، بازی کند، با آنها بخندد و برای موفقیت‌شان در بازی‌های فکری آنها را بیشتر و بارزتر تشویق ‌نماید تا بچه لذت ببرد.

* بهتر است والدین به دنبال مربی‌ای باشند که خونگرم بوده و مراقبت‌کننده باشد و خودکفایی لازم را داشته باشد و احساس مسوولیت و توجه به کودک داشته باشد.

*مربی باید مشوق مهارت‌های اجتماعی و رفتار مثبت باشد و بتواند برای رفتار منفی کودک، محدودیت نسبی برقرار نماید.

یکی از مسایل مهمی که والدین باید دقت نمایند این است که مربی کودک‌شان توانایی برقراری ارتباط با توجه به سن کودک‌شان را داشته باشد. گاهی افراد فقط با یک طیف محدود سنی کودکان، خوب ارتباط برقرار می‌کنند که طبیعتا باید سن کودک و توان‌مندی ارتباط مربی‌اش با هم متناسب باشد. مهم است که والدین بدانند چه مدت است مربی در این مهدکودک کار می‌کند و قرار است چه مدت دیگر آنجا بماند.

تعویض زیاد و مکرر و همچنین تعویض مربی در مراحل خاص بحرانی تکامل کودک می‌تواند برای کودک استرس‌زا باشد. بنابراین اگر والدین دریابند که مهدکودک فرزندشان را مناسب انتخاب نکرده‌اند بهتر است آن را تعویض نمایند.

 

10 فرمان مهدکودک

1. برای ورود کودک خود به مهدکودک از قبل علاقه‌مندی، حمایت و تشویق لازم را فراهم آورید.

2. با کودک خود راجع به مهدکودک و اینکه آنجا چه فعالیت‌هایی انجام می‌شود، صحبت کنید: اسباب‌بازی، بچه‌ها، خواب، قصه، موسیقی و...

3. خودتان کودک را با مهد آشنا کنید کجا اتاق اوست و جای دست‌شویی را نشانش بدهید و او را به مربیان معرفی کنید.

4.اگر کودک نگرانی دارد بگذارید راجع به آن صحبت کند. او می‌تواند اشیای آشنا و یا حتی عکس‌هایی را از خانواده همراه خود داشته باشد.

5. زمان فعالیت‌های روزانه کودک را از قبل متناسب با شرایط مهدکودک رفتنش فراهم آورید (مثلا زمان خواب و بیداری، لباس پوشیدن و...)

6. وقتی تصمیم گرفتید کود‌ک‌تان را به مهدکودک بفرستید، در تصمیم خود جدی باشید و اگر مشکلی پیش آمد، سعی کنید مشکل را رفع نمایید، نه اینکه از مهد رفتن کودک‌تان انصراف دهید.

7. حتما سر ساعت تعیین‌شده برای بردن فرزندتان از مهد اقدام کنید و کودک را منتظر نگذارید زیرا در این‌ صورت نگران شده و فکر می‌کند که شما فراموش کرده‌اید او را برگردانید.

8. وقتی کودکان از نگرانی‌های‌شان برای مهد رفتن می‌گویند به آنها گوش دهید و بگویید بچه‌های دیگری هم این مساله را داشته‌اند و بعضی از آنها می‌ترسند؛ چون نمی‌دانستند که چه‌طور باید به مربی خود بگویند که می‌خواهند دست‌شویی بروند یا گرسنه هستند. گاهی پیش می‌آید که بعضی از بچه‌ها، بچه‌های دیگر را اذیت می‌کنند و کودکان‌ نمی‌دانند که چه کار باید بکنند، بنابراین از کودک خود بپرسید: «آیا تو هم از این مشکلات داری، چیزی هست که تو را در مهد اذیت کند؟!» این کمک می‌کند که ما متوجه مشکل کودک در مهد بشویم و به برطرف شدن آن کمک کنیم.

9. در شروع، کودک ممکن است مشکلاتی داشته باشد. به تشویق‌های‌تان ادامه دهید.

10. همه والدین حق دارند گاهی در طی روز سری به مهد بزنند و ملاقات سرزده‌ای از آنجا داشته باشند تا از وضعیت فرزندشان باخبر شوند. با آگاهی شما، صبر و شکیبایی‌تان و حتی گاهی کمی جدیت شروع مهدکودک می‌تواند خاطره‌ای هیجان‌‌انگیز و لذت‌بخش برای فرزندتان باشد.

مهد کودک ها تکلم ورشد اجتماعی را تقویت می کنند

اندیشمندان کوشش کرده اند تا نقش مهدکودک ها و خانواده را در رشد زبانی کودکان تفسیر کنند.اطلاعات به دست آمده از این مطلب چنین است که هرچه کودکان در محیط های اجتماعی بیشتر قرار گیرند رشد گفتار و زبان این دسته از کودکان شایع تر است.

این گروه از کودکان دارای واژگان و لغات بیشتری هستند. از کلمات و عبارات مترادف بیشتر استفاده می کنند و خیلی سریع تر و راحت تر مطلب خود را به سایران می رسانند.

از آنجا که رشد زبانی اکتسابی است هرچه کودکان بیشتر در محیط اجتماعی قرار گیرند رشد بیشتری در بین آنان شاهد خواهیم بود و هرچه بیشتر با افراد بزرگسال و هم سن و سال خود در ارتباط باشند لذا مجبور به گویش بیشتر و مکالمه بیشتر هستند و در مقابل پرسش های مطرح شده باید پاسخ های مناسب بیابند.

لذا به صراحت می توان گفت که مراکزی چون مهدکودک ها می توانند در رشد زبانی کودکان موثر و در پیشرفت آنان تاثیرگذار باشند.